یکی از سوالات مطرح شده توسط دوستان این است که چرا باید بر محمد و آل محمد صلوات بفرستیم مگر مقام آنها در بهشت والا نیست پس چه نیازی به درود فرستادن ماست؟
در جواب این دسته از دوستان عرض می کنیم که صلوات؛ یعنی درود فرستادن بر رسول گرامی اسلام و خاندان پاک آن حضرت در قرآن کریم درباره خود پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم)امر شده است؛ «إِنَّ اللَّهَ وَ مَلَـئِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَی النَّبِیِّ یَـأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِیمًا؛(احزاب،56) خدا و فرشتگان بر پیامبر درود می فرستند ای مؤمنان شما نیز بر او درود فرستید و کاملا در برابر او تسلیم باشید». و درود فرستادن به آل اطهار پیامبر اکرم در روایات،نیز تاکید شده است،چنان‏که«ابوحمزه ثمالی» از یکی از یاران پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) به نام «کعب» چنین نقل می کند: «هنگامی که آیه فوق نازل شد عرض کردیم سلام بر تو را ما می دانیم چگونه است، اما صلات بر شما باید چگونه باشد»؟ حضرت فرمود: بگویید: «اللهم صل علی محمد و آل محمد...»
ذکر این نکته لازم است که «صلوات» هر گاه به خدا نسبت داده شود به معنای فرستادن رحمت است مانند: «هُوَ الَّذِی یُصَلِّی عَلَیْکُمْ وَ مَلَـئِکَتُه؛(احزاب،43) او کسی است که بر شما درود و رحمت می فرستد و فرشتگان او [نیز برای شما تقاضای رحمت می کنند].» و هر گاه به فرشتگان و مؤمنان منسوب گردد به معنای طلب رحمت می باشد مانند آیه فوق؛بنابراین، صلوات مؤمنان برای پیامبر و اهل بیتش درخواست طلب رحمت از خداوند برای آنان است که در واقع به معنای درخواست علو درجه و رفعت مقام برای آنان می باشد. در ضمن آن یک نوع تزکیه و طهارت نفس نیز برای مؤمنان است؛ چنان که در زیارت جامعه کبیره آمده است. «خداوند شما را در خاندان هایی قرار داد که امر به رفعتش فرمود و به ذکر نام خدا در آن خاندان ها فرمان داد و درود و صلوات ما را بر شما حکم گردانید و نعمت ولایت شما را مخصوص ما گردانید برای نیکویی فطرت و خلقت ما و پاکی نفوس ما و برای تزکیه ما و برای تزکیه و پاکیزگی [روح] ما [از علایق دنیا] و کفاره گناهان ما.»
حکمت «صلوات» علاوه بر موارد فوق عبارت است از تجدید عهد و توفیق ارتباط آحاد امت با پیامبر و امامان خویش در همه حال و این خود انگیزه ای می شود برای اطاعت مردم از پیامبر؛ هم چنان که یکی از حکمت های اقامه نماز به یاد خدا بودن و ایجاد ارتباط عهد و پیمان با اوست؛ «أَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِکْرِی».از مالک بن انس نقل شده که پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم)در حالی که خوشحال بود فرمود: «جبرئیل به من گفت: «کسی که بر تو یک صلوات بفرستد، من در عوض آن صلوات ده صلوات بر او می فرستم و ده گناه از او محو نمایم و ده حسنه برای او در پرونده اش می نویسم.»
پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم)می فرماید: «صلوات بر من و بر اهل بیت من نفاق را از بین می برد.

یکی از سوالاتی که در رابطه با پیامبر اعظم (صلی الله علیه وآله وسلم) مطرح است ؛ فرموده  پیغمبر (ص( مبنی بر آن است  که «سوره‏ هود و نظایر آن مرا پیرکرد»
سوال شده است که آن سوره ها کدامند و علت این بیان پبامبر جه بوده است ؟
در جواب می گوییم ؛ آن سوره ها عبارتند از: سوره هود ، نبأ ، واقعه و مرسلات ؛اما علت این بیان پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) آن است که : خدای متعال در آیه 112 سوره هود خطاب به پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) می فرماید: «پس همان گونه که فرمان یافته ای ، استقامت کن ، و نیز کسانی که با تو به سوی خدا آمده اند (باید استقامت کنند) و طغیان نکنند ، که خداوند آنچه را انجام می دهید می بیند .»
در تفسیر مجمع البیان از ابن عباس روایت شده: «هیچ آیه ای شدیدتر و مشکل تر از این آیه بر پیامبر(صلی الله علیه وآله) نازل نشد; لذا هنگامی که اصحاب از آن حضرت پرسیدند: چرا به این زودی موهای شما سفید و آثار پیری نمایان شده است ؟ فرمود: مرا سوره هود و واقعه پیر کرد .»

یادآوری می شود که آیه یاد شده شامل چند دستور مهم است: استقامت و پایداری برای خدا ; رهبری و مبارزه در مسیر حق و عدالت .

 چنان که در برخی روایات نیز وارد شده است که پیامبر(صلی الله علیه وآله) ، فرمودند: «پیر کرد مرا سوره هود ، برای خاطر این آیه» و اشاره فرمودند به آیه هود ، 112 و با آن که شبیه این آیه بدون «و من تاب معک» در سوره شوری نیز وارد شده است ، ولی حضرت فقط نام سوره هود را می برند؛ این برای آن است که خدای تعالی استقامت امت را نیز از ایشان خواسته است و حضرت بیم آن داشت که مأموریت انجام نگیرد و گرنه خود آن حضرت استقامت داشت .
از طرف دیگر ، مضامین اغلب آیاتِ این چهار سوره ، درباره آغاز قیامت و کیفیّت حساب و کتاب و عذاب های الهی در روز رستاخیز است به گونه ای که سوره نبأ ـ در آغاز سوره ـ از حادثه بزرگ نبأ عظیم یاد می کند که منظور ، روز قیامت است .
هم چنین در سوره واقعه ، اخبار تکان دهنده ای از حوادث هول ناک و مجازات مجرمان در روز قیامت آمده است و لحن سوره مرسلات نیز ، مشابه سه سوره دیگر است که خداوند مطلب خود را با قسم های شدید شروع می کند و وعده وقوع حتمی قیامت را می دهد و چند بار بعد از هر فراز از سخنان خود می فرماید: «وَیْلٌ لِّلْمُکَذِّبِین; وای بر تکذیب کنندگان ، در آن روز .» (آیات: 15 ، 19 ، 24 ، 28 ، 34 ، 40 ، 45 ، 47 ، 49); چنان که برخی از مفسّران گفته اند: یکی از علّت هایی که این چهار سوره ، سبب پیری زودرس در پیامبر(صلی الله علیه وآله) شدند ، همین معانی است; چون خود پیامبر(صلی الله علیه وآله) ، اهل یقین بود ، گویا این حوادث را با چشم خود می دید و برای او فراتر از یک خبر بود; به همین جهت بیش تر بر او تأثیر می گذاشت; از طرف دیگر ، چون ایشان ، پیامبر رحمت بود و تحمّل عذاب امّت خود را نداشت ، وقتی از طریق این آیات مطلع می شد که عده ای از امّت او بر اثر گمراهی ، به این عذاب ها گرفتار می شوند ، رنج می برد; مانند رنج بردن پدری که فرزندش ، بر اثر خطایی که مرتکب شده ، پیش چشمش شکنجه و عذاب شود . این مسئله نیز ، سبب ناراحتی و نگرانی بیش از حدّ پیامبر(صلی الله علیه وآله) می شد و این چند چیز روی هم ، باعث شدند تا پیامبر(صلی الله علیه وآله)  ، زودتر از موعد طبیعی پیر شوند .

درآغازین روز سال 1386 مقام معظم رهبری حضرت آیت الله العظمی خامنه ای بادرایت وتدبیر والای خود این سال را سال «اتحادملی وانسجام اسلامی» ‌نامیدند ، این نامگذاری بهترین راه را برای امت اسلامی نمایانگر نمود و در شرایطی که  استکبارجهانی با توجه به تحولات منطقه دست به فتنه انگیزی ها و تهدیدهای بسیاری زده است،چراغی است برای ایجاد جامعه ای منسجم وهمدل ؛چراکه یکی ازضروریات جهان اسلام وباید گفت تنها راهکار برای مقابله با تهاجمات تخریبی و همه جانبه دشمنان علیه اسلام و به تعبیر دیگر«ناتوی فرهنگی» انسجام امت اسلام حول مشترکاتشان می باشد.
بدون تردید اتحاد و انسجام اسلامی یکی از ضروری ترین موضوعات مورد توجه دین اسلام است ؛از این رو قرآن ؛ مهم ترین منبع اسلامی،  به طور ویژه ای پرداخته وبرای برقراری این  یگانگی و نیز حفظ آن، راه‏کارهای گوناگونی را پیش بینی کرده است.
ما هم به دلیل اهمیت موضوع انسجام امت اسلامی از این به بعد در این وبلاگ به بررسی این مبحث از دیدگاه قرآن خواهیم پرداخت؛ امید است که دوستان با پیشنهادات خود ما را یاری نمایند.

همان گونه که قبلا قول دادم از این به بعد به بررسی ابعاد و راه کارهای انسجام اسلامی از دیدگاه قرآن می پردازم تا ان شاءالله در پناه قرآن بتوانیم با اتحاد و هم دلی بر مشکلات خود فایق آئیم.

در این پست به بررسی یکی از مهم ترین این راهکارها می پردازیم و آن  توجه به نقاط مشترک میان افراد جامعه است؛ چرا که اصول مشترکی میان مردم جامعه وجود دارد مانند: توحید، نبوت و معاد که هر کدام می‌تواند محور همگرایی مردم شود؛ این اشتراکات می‌تواند موجب وحدت بین جوامع بزرگ اسلامی‌و حتی ادیان بزرگ بشری شود.
با توجه به این نکته مردم به جای آن که به سوی اختلاف کشیده شوند، به اشتراکات خود توجه کرده و در مسیر یکپارچگی حرکت خواهند کرد. قرآن بر این نقاط، انگشت گذاشته و بر اشتراکات جوهری انسان، این چنین تأکید کرده که منشأ انسان و مادّه اوّلیه‏ و عصاره وجودی انسان‏ها یکی است و آنها همه از خاک آفریده شده‌اند(حج/5) و پدر و مادرشان یکی است و از یک پدر و مادر زاده شده‌اند؛ چنان که می‏فرماید: «ای مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم، و شما را تیره‏ها و قبیله‏ها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید.» (حجرات/13)
در سوره اسراء کرامت انسانی را متعلق به همه انسان‌ها دانسته، به بیان شخصیت والای نوع بشر و مواهب الهی نسبت به او می‏پردازد، می‏فرماید: ما فرزندان آدم را گرامی داشتیم؛ «وَ لَقَدْ کَرَّمْنا بَنِی آدَمَ». (اسراء/70) و این برتری برای همه فرزندان آدم است  که خود یکی از مشترکات انسان‌هاست.

در ادامه بررسی راهکار های قرآنی انسجام، به چنگ زدن به ریسمان الهی (اعتصام به حبل الله ) اشاره می کنیم که می‌توان آن را یکی از مهم‌ترین راهکار‌های وحدت بر شمرد؛ چنان‌که قرآن کریم پس از آیاتی که به تفرقه‌افکنی دشمنان اشاره کرده، در صریح‏ترین آیه خود با دعوت به اتّحاد، به مومنان در مورد تفرقه هشدار داده و تمام آنها را به چنگ زدن به ریسمان الهی فراخوانده است: «همگی به ریسمان الهی چنگ بزنید، و پراکنده نشوید.»
در آیات دیگر قرآن همچون 146 و 175 نساء و 101 آل‏عمران نیز از تمسّک جستن به خداوند، سخن به میان آورده است. در این‌که مقصود از ریسمان الهی چیست، بین مفسرّان اختلاف نظر وجود دارد، قرآن، کتاب و سنّت، دین الهی، اطاعت خداوند، توحید خالص، ولایت اهل‏بیت(ع) و جماعت، هر کدام وجوهی است که در تفسیر آن گفته شده است. برخی نیز مفهوم حبل اللَّه را شامل همه این معانی دانسته‏اند.
 با این حال، به نظر می‏رسد که نزدیک‏ترین تفسیر برای این واژه، دیدگاه نخست یعنی قرآن است؛ چنانکه در روایتی از رسول اکرم(ص) قرآن؛ ریسمان الهی کشیده شده میان آسمان و زمین معرّفی شده است: قرآن، خود نیز از مؤمنان خواسته است تا در منازعات و اختلافات خود، به خداوند رجوع کنند.

یکی دیگر از محورها و راهکارهای انسجام اسلامی، مراجعه به پیامبر(ص) است. قرآن، علاوه بر آنکه وجود پیامبر(ص) را محوری برای همبستگی و یگانگی مسلمانان می‌‌داند، مراجعه به سنّت حضرت را نیز راهکاری برای ایجاد و حفظ یگانگی معرّفی کرده، مرجعی برای رفع اختلافات می‌داند؛ چنان که در آیه 59 سوره نساء این‌گونه می‌فرماید: «پس اگر درباره چیزی نزاع کردید آن را به حکم خدا و پیامبر ارجاع دهید، اگر به خدا و قیامت ایمان دارید. این [ رجوع به قرآن و سنّت برای حلّ اختلاف] بهتر و پایانش نیکوتر است.»

 پیامبر(ص) مرجع بسیار مطمئنی است که می‌تواند برطرف‌کننده منازعات و مشاجرات باشد و به این سبب پذیرش داوری وی مورد تأکید قرآن است و آن را از نشانه‏های ایمان می‌داند و می‌فرماید:‏ «به پروردگارت سوگند که آنها مؤمن نخواهند بود، مگر اینکه در اختلافات خود، تو را به داوری طلبند و سپس از داوری تو، در دل خود احساس ناراحتی نکنند و کاملا تسلیم باشند.»(نساء/65)
حضرت علی(ع) در نهج البلاغه بازگشت به رسول اکرم(ص) را مراجعه به سنّت پیامبر تفسیر فرموده است؛ چرا که سنّت آن حضرت، شارح و بیان کننده قرآن است و اگر در فهم قرآن ابهام و اشتباهی _ که ممکن است زمینه‌ساز پراکندگی باشد _ وجود آید، آن را برطرف می‌کند.

با سلام به همه دوستان به خصوص عزیزانی که مطالب وبلاگ پیامبر اعظم(ص) را دنبال می کنندو عرض تبریک میلاد رئوف اهل بیت عصمت و طهارت ،امام رضا(علیه السلام) در این پست به بررسی یکی دیگر از عوامل وحدت  در بین مسلمین اشاره می کنم.
پیامبر اعظم(ص) آن هنگام که ندای حق پرستی را سر داد و سکان رهبری جامعه اسلامی‌را به دست گرفت، با شعار «انما المومنون اخوة » دشمنی و تفرقه اقوام را به برادری و اتحاد تبدیل فرمود و زنگار کینه و دشمنی جاهلیت را به مساوات و برادری مبدل نمود و مراعات حقوق برادری را برای رهایی از اختلاف مطرح کردند؛ آن حضرت می‌فرماید: «خداوند در روز قیامت اعلام می‌کند کجایند آن‌ها که با دیگران پیوند مودت و محبت برقرار کرده‌اند. به جلال خودم سوگند! آنان را در سایه رحمت خود پناه می‌دهم.» آن گاه برای این برادری و مودت حقوقی تبین گردید؛ چنان که در زمینه این حقوق در روایتی از امام کاظم(ع) برای برادر ایمانی، 7 حق معرّفی شده که اگر کسی آنها را مراعات نکند، از ولایت الهی خارج می‌شود.
قرآن مراعات حقوق برادری را راهکاری برای وحدت بیان می‌کند و مؤمنان را به مثابه جان‌های یکدیگر دانسته، و احکامی‌را برای آنان آورده از جمله آنکه در سوره حجرات آیه 11 از آنان می‌خواهد که به خویشتن عیب نگیرند و در آیه بعد ظن و تجسّس را حرام می‌داند و غیبت کردن مؤمن را به مثابه خوردن گوشت مرده برادر خود معرفی می‌کند، و به‌ سبب هم‌سویی چنین پیوندی با اراده الهی، راه مؤمنان را محور حق برشمرده و عدم پیروی از راه آنان را هم‌سنگ مخالفت با پیامبر(ص) دانسته است: « کسی که بعد از آشکار شدن حق، با پیامبر مخالفت کند، و از راهی جز راه مؤمنان پیروی نماید، ما او را به همان راه که می‏رود می‏بریم و به دوزخ داخل می‏کنیم و جایگاه بدی دارد.»(نساء/115)